اوصیا

لغت نامه دهخدا

اوصیا. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ وصی. || ائمه هدی. جانشینان پیغمبر:
سر بر زمین سجده نهاده ست بی رکوع
آن کونه زاوصیا بسوی انبیا شده ست
از علم بی نصیب نمانده ست لاجرم
هر کو به انبیا ز ره اوصیا شده ست.ناصرخسرو.رجوع به ماده بعد شود.

فرهنگ عمید

= وصی

فرهنگ فارسی

( اسم ) جمع وصی

جمله سازی با اوصیا

گرفته ز آدم و نوح و خلیل و هُود و شُعیب ز انبیا همه تا اوصیا و پس امثال
خوار اینقدر عزیز خدا در میان خلق گیرم حسین نزد شما اوصیا نبود
شرع و قرآن هم، اوصیا دانند همه را دیگران کجا دانند؟
نائب مناب ختم رسل شاه اوصیا مسند نشین عرصه کن مظهر خدا
ز انبیا همه اقدم بر اوصیا خاتم امام اکبر و اعظم خلیفه ی رحمان
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال تک نیت فال تک نیت فال تاروت فال تاروت فال شیخ بهایی فال شیخ بهایی فال درخت فال درخت