واژهٔ استحسانی صفت نسبی است و به چیزی اشاره دارد که منسوب به استحسان باشد. این صفت معمولاً در متون فقهی، اصولی و حقوقی به کار میرود و بیانگر نوعی دلیل یا استدلال است که مبتنی بر قضاوتی ارزیابانه و فراتر از دلایل صرفاً نقلی یا قیاسی است. در کاربردهای تخصصی، دلایل استحسانی به استنباط‌ها و برداشت‌هایی گفته می‌شود که بر مبنای ملاحظات اخلاقی، مصلحت‌اندیشی، انصاف یا سنجش عرفی شکل می‌گیرند. این دلایل در تقابل با ادلّهٔ نصّی یا قیاسیِ محض قرار می‌گیرند و اغلب برای پر کردن خلأهای قانونی یا حل مسائل مستحدثه به کار می‌روند. به‌طور خلاصه، اصطلاح استحسانی حاکی از رویکردی استدلالی است که در آن، احکام بر پایهٔ ارزیابیِ و تشخیصِ نیکو بودن یک امر استوار می‌شود. برای درک دقیق‌تر دامنهٔ معنایی و موارد کاربردی این واژه، مراجعه به مدخل اصلی استحسان در کتب مرجع توصیه می‌گردد.
