فرنوش، نامی است که ریشه در تاریخ و فرهنگ ایران باستان دارد و به خصوص در سلسله مادها به چشم می‌خورد. این نام به معنای هوش خدایگانی است و از دو بخش تشکیل شده: فرن که به معنای شاهوار و خدایگان است و اوش که به معنای هوش و عقل می‌باشد. بنابراین، فرنوش به نوعی عصارۀ شکوه و جلال است که برتر از عقل و خرد در نظر می‌آید. در لغت‌نامه دهخدا، به عقل فلک قمر که در زبان عربی عقل فعال نامیده می‌شود، اشاره شده و در زبان فارسی به عنوان خرد کارگر شناخته می‌شود. این تعابیر نشان‌دهنده اهمیت و ارزش عقل و خرد در فرهنگ ایرانی هستند. نام فرنوش در حقیقت نمایانگر ویژگی‌های برجسته‌ای است که در اساطیر و افسانه‌های ایرانی به خدایگان و شخصیت‌های بزرگ نسبت داده می‌شود. به همین دلیل، این نام نه تنها یک عنوان ساده، بلکه نمادی از عظمت و حکمت در تاریخ ایران به شمار می‌آید.
فرنوش
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
فرهنگ اسم ها
معنی: نوشنده شکوه و جلال، دارای شکوه جاودان، ( دساتیر ) نام عقل فلک قمر که به عربی عقل فعال گویند و به فارسی خرد کارگر نامند، [از برساخته های دساتیر می باشد]، عقل فلک قمر
جملاتی از کلمه فرنوش
مسعود امینی تیرانی، نوید پورمحمدرضا و فرنوش صمدی
