فلا به عنوان یک حرف ربط مرکب، از ترکیب فاء که معمولاً نشان‌دهنده پیوستگی و نتیجه است و لا حرف نفی پدید آمده است. کاربرد اصلی آن در زبان فارسی، به معنای پس نه یا وگرنه است و زمانی به کار می‌رود که نتیجه یا شرطی را نفی میکند یا از آن نتیجه‌ای منفی می‌گیرد. این حرف ربط، ارتباطی منطقی بین دو بخش کلام ایجاد میکند و بر عدم وقوع امری در صورت تحقق نیافتن شرطی دیگر دلالت دارد.
در متون کهن و همچنین در برخی از ساختارهای ادبی، فلا به عنوان ابزاری برای بیان یک نتیجه مخالف یا جایگزین به کار گرفته میشود. این حرف ربط، ضمن رساندن مفهوم تضاد یا استثنا، به غنای بیانی جمله می‌افزاید و ظرافت‌های معنایی خاصی را منتقل میکند. در واقع، فلا نه تنها یک حرف ربط، بلکه نشان‌دهنده یک رابطه علت و معلولی معکوس یا شرطی است که در آن، عدم وقوع علت، منجر به عدم وقوع معلول نمی‌شود، بلکه نتیجه‌ای متفاوت را ایجاب میکند.