اصطلاح مصلحت کار به فردی اطلاق می‌شود که در انجام امور خود، مصلحت و بهینه‌ترین راه را در نظر می‌گیرد. چنین شخصی با سنجش شرایط و پیامدهای کارها، تصمیم‌هایی اتخاذ میکند که کمترین زیان و بیشترین منفعت را به همراه دارد. در واقع، مصلحت کار کسی است که رفتار و تصمیماتش عقلانی و با دوراندیشی انجام می‌شود.
مصلحت کار علاوه بر داشتن عقل و دوراندیشی، صفات اخلاقی نیز دارد؛ این افراد نیکوکار، زیرک و دانا هستند و انتخاب‌هایشان به نفع دیگران نیز تمام می‌شود. آنان سزاوار مشورت و پند دادن‌اند، زیرا توانایی تشخیص مسیر درست و بهترین عمل را دارند و می‌توان به تجربیات و قضاوت‌هایشان اعتماد کرد.
در متون قدیم، مصلحت کار به عنوان نمونه‌ای از انسان ایده‌آل مطرح شده است که هم در امور شخصی و هم اجتماعی توان تصمیم‌گیری درست دارد. این صفت، راهنمای عمل برای دیگران است و نشان‌دهنده پیوند خرد، اخلاق و تجربه در رفتارهای روزمره و حرفه‌ای فرد است.
