چهار روزه

واژه‌ی چهارروزه به صورت صفت نسبی به کار می‌رود و در کاربرد مجازی بر چیزی دلالت دارد که عمر کوتاه، گذرا و ناپایدار است. این صفت معمولاً برای پدیده‌ها، موقعیت‌ها یا حالاتی به کار می‌رود که دوام چندانی ندارند و به سرعت پایان می‌پذیرند. در ادبیات و گفتار روزمره، از این واژه برای بیان بی‌ثباتی و ناپایداری امور استفاده می‌شود و مفهومی نزدیک به واژه‌هایی چون سپنجی، زودگذر و فانی دارد. کاربرد استعاری آن بر این نکته تأکید می‌کند که بسیاری از امور جهان، اگرچه در ظاهر پایدار می‌نمایند، اما در واقعیت عمری کوتاه دارند. بنابراین، چهارروزه نمایان‌گر بینشی فلسفی و اخلاقی درباره‌ی ناپایداری دنیا و لزوم بی‌اعتنایی به مظاهر فریبنده‌ی آن است. این واژه در متون کهن و نوین فارسی، هم در قالب شعر و هم در نثر، برای یادآوری این حقیقت به کار رفته است.