مع الوصف

در دکترین حسن‌نیت، حالت اول غالباً در حقوق کیفری و ذیل عنوان «عنصر روانی جرم» مورد بررسی قرار می‌گیرد، مع الوصف مصادیق مدنی آن نیز کم نیست، برای مثال آثار وطی به شبهه [رابطه جنسی مبتنی بر اشتباه] که در مواد ۱۱۶۴ و ۱۱۶۵ قانون مدنی ایران ذکر شده، از نمونه‌های بارز قاعده حسن‌نیت است زیرا واطی [برقرار کننده رابطه] طبق تعریف حسن‌نیت، آگاه از نقص عمل خود نبوده و اعتقاد به صحت عمل خود دارد. ماده ۱۱۶۵ قانون مدنی اشعار می‌دارد: «طفل متولد از نزدیکی به شبهه فقط ملحق به طرفی می‌شود که در اشتباه بوده و در صورتی که هر دو در اشتباه بوده‌اند، ملحق به هر دو خواهد بود.»