مصاحبه‌گر در حیطۀ روان‌شناسی، فردی است متخصص و آموزش‌دیده که فرآیند مصاحبه را با هدف گردآوری اطلاعات، ارزیابی و تشخیص مسائل روان‌شناختی انجام می‌دهد. این فرد با به‌کارگیری دانش تخصصی و مهارت‌های ارتباطی اثربخش، فضایی امن و قابل اعتماد ایجاد می‌کند تا مراجع بتواند با آرامش خاطر به بیان تجربیات، افکار، احساسات و نگرانی‌های خود بپردازد. مصاحبه‌گر با دقت و تعهد حرفه‌ای، داده‌های ضروری را برای تدوین فرمول‌بندی مورد و طراحی مداخلات درمانی مناسب گردآوری می‌نماید.
این نقش، تنها در پرسش و پاسخ خلاصه نمی‌شود، بلکه مستلزم توانایی گوش‌دادن فعال، مشاهده‌گری دقیق نشانه‌های غیرکلامی و ایجاد رابطه‌ای حرفه‌ای مبتنی بر همدلی و درک عمیق است. مصاحبه‌گر با هدایت جلسه به شیوه‌ای ساختاریافته یا نیمه‌ساختاریافته، اطمینان حاصل می‌کند که کلیۀ ابعاد مرتبط با وضعیت روانی مراجع مورد کاوش قرار گیرد. رعایت اصول اخلاقی از جمله محرمانگی و احترام به خودمختاری مراجع، از پایه‌های اساسی عملکرد وی به شمار می‌رود.
در نهایت، مصاحبه به عنوان یکی از ابزارهای اصلی تشخیص در روان‌شناسی، نقش تعیین‌کننده‌ای در شناسایی مشکل و تعیین مسیر درمانی ایفا می‌کند. مصاحبه‌گر با تحلیل و تفسیر اطلاعات به‌دست‌آمده، به درکی جامع از وضعیت مراجع نائل شده و مبنای لازم برای ارائهٔ توصیه‌ها و راهکارهای تخصصی را فراهم می‌سازد. بنابراین، صلاحیت و مهارت مصاحبه‌گر، تأثیری مستقیم بر دقت ارزیابی و در نهایت، اثربخشی فرآیند کمک‌رسانی دارد.
