چهارپایان در زبان فارسی به حیواناتی گفته می‌شود که به طور طبیعی دارای چهار پا هستند. این واژه به جانوران پستانداری نسبت داده می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به گاو، اسب، گوسفند، و گربه اشاره کرد.
بیشتر چهارپایان از خانواده پستانداران هستند و دارای ویژگی‌هایی مانند زایمان زنده و تغذیه از شیر مادر هستند. چهارپایان شامل انواع مختلفی از حیوانات می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و رفتارهای خاص خود را دارند. این تنوع شامل حیوانات اهلی و وحشی می‌شود.
این حیوانات نقش مهمی در کشاورزی و دامداری دارند و از آن‌ها برای تولید گوشت، شیر، و دیگر محصولات استفاده می‌شود. گوسفند و بز از جمله چهارپایان اهلی هستند که در دامداری‌ها نگهداری می‌شوند. در طبیعت، چهارپایان وحشی مانند شیر و زرافه نیز وجود دارند که در اکوسیستم‌های مختلف زندگی می‌کنند.
بلی، از برای بنی نوع انسان و عرضی است عریض، اول آن فروتر از عالم چهارپایان، و آخرش برتر از اقلیم فرشتگان در حق اولش فرموده: «ان هم الا کالانعام بل هم اضل سبیلا» یعنی «نیستند ایشان مگر مانند چهارپایان، بلکه پست رتبه تر و گمراه ترند» و به این جهت می گویند: «یا لیتنی کنت ترابا» یعنی: «کاش که من خاک بودمی» و در شأن آخرش رسیده «لولاک لما خلقت الأفلاک» یعنی «اگر مقصود تو نبودی آسمان ها را خلق نکردمی».
و در جای دیگر می فرماید: «ان هم الا کالانعام بل هم اضل سبیلا» یعنی «نیستند ایشان مگر مثل چهارپایان، بلکه گمراه ترند».
و عمده در علاج این صفت، قطع طمع کردن است از مردم و این حاصل نمی شود مگر به قناعت، زیرا هر که قناعت را پیشه خود کرد از مردم مستغنی می شود و چون از ایشان مستغنی شد دل او از ایشان فارغ می گردد و رد و قبول مردم در نظر او یکسان می نماید بلکه هر که از اهل معرفت باشد و او را طمعی به کسی نباشد مردم در نظر او چون چهارپایان می نمایند.
