طپیده

ناگه فتاده دید جگر گوشۀ رسول نعشی بخون طپیده بمیدان کارزار

امروزکه زخم یافت مرهم زان جسم به خون طپیده یاد آر

دور از غبار کوی تو جویا ز جوش درد چون برگ گل به خون دل طپیده بود

که چون خود بسی دیده ام صد هزار طپیده چه فربه بخون، چه نزار!

تنها ز دل بخون تمنا طپیده ایم بیگانه را به راز تو محرم نکرده ایم

از کلّۀ شفق بدر آورد سر هلال چون کودکی طپیده بخون در کنار آب