معنی عالی بخت

لغت نامه دهخدا

عالی بخت. [ ب َ ] ( ص مرکب ) بلندبخت. کسی که بخت با وی باشد و در کارها موفق گردد.

( صفت ) کسی که بخت با وی باشد و در کارها موفق گردد.

هست میمون طالع تو هست عالی بخت تو بخت عالی پایدار از طالع میمون شود

هدهد با تاج چون بر تخت شد هرک رویش دید عالی بخت شد

پس بفرمودش بفوق تخت باش سر وحدت یاب عالی بخت باش

حال نیکو مال افزون سال فرخ فال سعد اصل قایم نسل باقی تخت عالی بخت یار

ایا مظفر پیروز روز عالی بخت بروز جنگ مکان سعادت و ظفری