عالم دگر

چشمت به عالم دگر افکند طرح ناز از ساغری‌ که می‌کشد آخر جنون ‌کشید

به قبض وبسط مرا صائب اختیاری نیست گشاد و بست من از عالم دگر باشد

کند جمال رخش جلوه ای ز عالم صورت که از مشاهده آن به عالم دگر افتم

دلی که بال و پر از عشق آن پسر یابد چو جان نشیمن خود عالم دگر یابد

ملک خدای ثابت و باقی است بعد ازین آثار خیر صفدر عالم دگر هباست

هر پاره داشت از دلِ من عالم دگر شیرازه کرد زلفِ دلارای او مرا