«زبان مرغان» به معنای توانایی فهم و برقراری ارتباط با پرندگان و سایر موجودات است. این اصطلاح علاوه بر معنای ظاهری، در متون دینی و عرفانی به قدرت درک و فهم اسرار طبیعت و معانی پنهان اشاره دارد. در قرآن و قصص انبیاء آمده است که حضرت سلیمان این توانایی را داشته است و به او «منطق الطیر» آموزش داده شده بود.
در قرآن کریم (سوره نمل، آیه 16) ذکر شده که سلیمان زبان مرغان را آموخت و این نشان‌دهنده فضل الهی و توانایی فهم رازهای هستی است. در ادبیات عرفانی نیز این اصطلاح نمادی از بصیرت و معرفت است و به افرادی اشاره دارد که می‌توانند حقایق نهان عالم را درک کنند و با خرد و حکمت، پیام‌ها و نشانه‌های الهی را بفهمند.
زبان مرغان یادآور قدرت بصیرت و دریافت هدایت الهی است. این مفهوم نشان می‌دهد که انسان می‌تواند با خرد و تمرین معنوی به درک معانی عمیق‌تر جهان و اسرار طبیعت برسد. توانایی فهم زبان مرغان، نمادی از معرفت و حکمت است که سالک را به شناخت حقایق و اتصال به منبع هستی نزدیک می‌کند.
