به‌طور قطع، دفاع نظامی به‌عنوان حقی مشروع و ضروری در چارچوب مقابله با تجاوز و ظلم، در تمام شرایع آسمانی مورد تأیید قرار گرفته است. این حق ریشه در فطرت عدالت‌خواهانه انسان دارد و به جوامع بشری این امکان را می‌دهد تا در برابر تهاجماتی که تمامیت ارضی، استقلال و ارزش‌های انسانی‌شان را تهدید می‌کند، ایستادگی کنند. آموزه‌های دینی، دفاع از جان، مال و آزادی‌های مشروع را نه‌تنها جایز، که در شرایط اضطرار، وظیفه‌ای همگانی می‌دانند. در منظومه فکری اسلام، این اصل مهم با استناد به آیات متعددی از قرآن کریم، همچون آیه شریفه "أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا" (به کسانی که جنگ بر آنان تحمیل شده، اجازه مقابله داده شده است؛ زیرا مورد ستم قرار گرفته‌اند) به‌وضوح تبیین شده است. دفاع مشروع در اسلام، همواره با رعایت اصول اخلاقی و قواعد دقیق بشردوستانه همراه است و هرگونه تجاوز به غیرنظامیان یا تعدی ورای حد ضرورت را مردود می‌شمارد. این رویکرد، نشان‌دهنده تعادل بین حق دفاع از یک‌سو و التزام به ارزش‌های انسانی و اخلاقی از سوی دیگر است.
در نتیجه، حق دفاع نظامی به‌عنوان اصلی خدشه‌ناپذیر، تضمین‌کننده بقا و کرامت جامعه در برابر باطل است. این مفهوم فراتر از یک استراتژی جنگی، تجلی عینی امر به معروف و نهی از منکر در سطح کلان جامعه اسلامی محسوب می‌شود. هدف نهایی از چنین دفاعی، نه گسترش خشونت، بلکه استقرار امنیت، احیای حق و برقراری صلحی پایدار است که در سایه آن، ارزش‌های الهی و انسانی پاس داشته شود.
