سازهای کوبه‌ای به دسته‌ای از سازها گفته می‌شود که صدای آنها از طریق ضربه زدن، تکان دادن یا ساییدن تولید می‌شود. در این سازها، ارتعاش بدنه یا سطحی که مورد ضربه قرار می‌گیرد، منبع اصلی تولید صدا است. ویژگی مهم این گروه، وابستگی مستقیم کیفیت و شدت صدا به نیروی واردشده توسط نوازنده است.
سازهای کوبه‌ای به دو دسته‌ی اصلی ملودیک و غیرملودیک تقسیم می‌شوند. در نوع ملودیک، مانند زیلوفون و ماریمبا، امکان اجرای نت‌ها و ملودی وجود دارد؛ اما در نوع غیرملودیک، مانند طبل و دف، تنها ریتم و ضرب ایجاد می‌شود. این سازها نقش مهمی در حفظ هماهنگی، ایجاد تنوع ریتمیک و تقویت حس هیجان در موسیقی دارند.
تقریباً در همه فرهنگ‌ها نوعی ساز کوبه‌ای وجود دارد، زیرا ساده‌ترین و قدیمی‌ترین ابزار تولید موسیقی محسوب می‌شوند. از طبل‌های آفریقایی تا دف ایرانی و درام غربی، این سازها همواره وسیله‌ای برای همراهی رقص، آیین‌ها و اجراهای گروهی بوده‌اند. سازهای کوبه‌ای به دلیل تنوع صدایی و سادگی ساخت، از جهانی‌ترین و پرکاربردترین سازهای موسیقی به شمار می‌آیند.
