تنهایی

۱. تنها بودن.
۲. بی یار و همدم بودن.

بیشتر افراد در بعضی از نقاط زندگی، تنهایی را تجربه می کنند. به عنوان یک احساس کوتاه مدت، تنهایی می تواند سودمند بوده، انسان را به تقویت روابط تشویق کند. از سوی دیگر تنهایی مزمن به طور گسترده زیانبار تلقی می شود. با بررسی ها و مطالعات فراوان نتیجه گرفته می شود که تنهایی یک فاکتور خطر قابل توجه برای پیامدهای بهداشت روانی و جسمی ضعیف است. تحصیلات آکادمیک تنهایی تا اواخر قرن بیستم پراکنده بود. در قرن بیست ویکم، تنهایی به طور فزاینده ای به عنوان یک معضل اجتماعی شناخته شده است، به گونه ای که هم سازمان های غیردولتی و هم دولتمردان سعی در برطرف کردن آن داشته اند. 
افراد می توانند به دلایل زیادی تنهایی را تجربه کنند؛ و بسیاری از حوادث زندگی ممکن است باعث بروز آن شود، مانند فقدان روابط دوستانه دوران کودکی و بزرگسالی یا فقدان معنادار جسمی افراد پیرامون یک شخص. در عین حال، تنهایی ممکن است نشانه مشکل اجتماعی یا روانی دیگر مانند افسردگی مزمن باشد. 
بسیاری از افراد وقتی دوران خردسالی تنها می مانند برای اولین بار احساس تنهایی می کنند. همچنین چیزی که به طور معمول شایع است؛ مثل: از هم پاشیدن، طلاق و از بین رفتن هرگونه رابطه مهم طولانی مدت است.
تنهایی (ترانه جاستین بیبر و بنی بلانکو). «تنهایی» ( به انگلیسی: Lonely ) ترانه ای از خواننده اهل کانادا جاستین بیبر و تهیه کننده موسیقی اهل ایالات متحده آمریکا بنی بلانکو است. ترانه توسط بیبر، بلانکو و فینیاس اوکانل نوشته شده و توسط بلانکو و فینیاس تهیه شده است. این ترانه در ۱۵ اکتبر ۲۰۲۰ به عنوان یک تک آهنگ از بخشی از ششمین آلبوم استودیویی آینده بیبر توسط فرند کیپ سیکرتز، دف جم رکوردینگز و اینترسکوپ رکوردز منتشر شد. 
تنهایی (شعر). تنهایی ( به انگلیسی: Solitude ) شعری است از الا ویلر ویلکاکس، نویسنده و شاعر آمریکایی سده بیستم. این شعر بیشتر به خاطر بیت «بخند تا دنیا به رویت بخندد؛ بگری، و تنها خواهی گریست» در ادبیات آمریکا معروف است. 
«تنهایی» که معروف ترین شعر الا ویلکاکس است نخستین بار در ۲۵ فوریه ۱۸۸۳ در نشریه «نیویورک سان» منتشر شد. ویلکاکس انگیزه سرودن این شعر را این گونه بیان می کند که او زمانی که برای شرکت در جشن گشایش فرمانداری مدیسن در ایالت ویسکانسین رفته بود در قطار زن جوان سیاه پوشی را دید که در صندلی نزدیک به او نشسته و می گرید. ویلکاکس به کنار او رفته و تا پایان مسیر او را دلداری می دهد. زمانی که ویلکاکس به جشن می رسد حس می کند که حس شرکت کردن در جشن و شادی به کل از وی گرفته شده است؛ اما زمانی که چشمش به چهره درخشنده خودش در آینه می افتد به یاد بیوه غمگین کوپه قطار افتاده و اینکه دارد در دل به او می گوید: «بخند تا دنیا به رویت بخندد؛ بگری، و تنها خواهی گریست. »
الا ویلکاکس این شعر را به نشریه سان فرستاد و برای ارسال آن ۵ دلار از این نشریه دریافت کرد. کمی پس از آن در ماه مه ۱۸۸۳ این شعر در دیوان شعری از او به نام «سروده های اشتیاق» ( Poems of Passion ) انتشار یافت.