دوات

دوات. [ دَ ] ( ع اِ ) سیاهی دان. ( منتهی الارب ). دویت. ظرف مرکب برای نوشتن. آمه. مرکب دان. دوده دان. خوالستان. مداددان. لیقه دان. حبردان. قاروره. خوالسته. ( یادداشت مؤلف ). ظرفی که در آن سیاهی کتابت نگاه دارند، و آنرا به فارسی آمه خوانند. ج، دَوی و دُوی. ( از آنندراج ) ( از غیاث ). رحیم. کتاب. ( منتهی الارب ). محبر. محبرة. ( منتهی الارب ) ( دهار ). ام العطایا. ام المنایا. ( المرصع ). هر ظرفی فلزی و یا چینی و یا کاشی که در آن مرکب تحریر کنند و از آن بنویسند. ( از ناظم الاطباء ). ظرفی که در آن مرکب ریزند و با آن نویسند. ج، دَوی ً و دُوی، دِوی، دَوَیات. ( از اقرب الموارد )

[ویکی فقه] مرکّب که در نوشتن از آن استفاده می شود را دوات گویند. از آن به مناسبت در بابهای طهارت، اجاره، و قضاء نام برده اند.
کتابت قرآن با دوات نجس، حرام، و در فرض ارتکاب، محو آن در صورت امکان و تطهیر آن در صورت عدم امکان محو، واجب است. 
نوشتن دعا بر کفن با تربت امام حسین
دعاهایی که مستحب است بر کفن میّت نوشته شود، مانند جوشن کبیر و صغیر، بهتر است با تربت امام حسین علیه السّلام و یا با دوات آمیخته با تربت نوشته شود. 
تهیه دوات برای اجیر بر نوشتن
اگر کسی برای نوشتن متنی اجیر شود، آیا تهیۀ دوات بر عهدۀ او است یا بر عهدۀ کسی که او را اجیر کرده است؟ گروهی قائل به قول اوّل شده اند. 
گروهی دیگر ملاک را عرف و عادت دانسته و در فرض فقدان عرف و عادت، قول دوم را اختیار کرده اند. 
نوشتن حکم از سوی قاضی در صورت درخواست