عجایب

عجایب و شگفتی‌ها به معنای مواردی هستند که انسان را شگفت‌زده می‌کنند. عجایب هفت‌گانه یا شگفتی‌های هفت‌گانه به مجموعه‌ای از هفت اثر برجسته در زمینه معماری و مجسمه‌سازی دوران باستان اشاره دارد. این آثار به‌طور نخستین بار توسط انتیپاتر صیدایی، یک فنیقیایی با ریشه‌های یونانی، در قرن دوم پیش از میلاد در یک کتاب معرفی شده‌اند. هرچند که نام افرادی چون فیلو از بیزانتیوم، استرابون، هرودوت و دیودور سیسیلی نیز در این زمینه مطرح شده است. انتیپاتر صیدایی در شعری که در سال ۱۴۰ پیش از میلاد سروده، به توصیف این آثار پرداخته و می‌گوید: «من دیوارهای باشکوه بابل را که محل عبور ارابه‌هاست، مجسمه زئوس در کرانهٔ آلفوس، باغ‌های معلق و کولسوس آفتاب، عظمت اهرام سر به آسمان ساییده و آرامگاه بی‌کران ماسول را دیده‌ام؛ اما وقتی به خانهٔ آرتمیس که بر فراز ابرها بنا شده بود، نگاه کردم، تمام این شگفتی‌ها در نظرم کم‌رنگ شد و به این فکر افتادم که پس از المپ، خورشید هرگز چیزی به این بزرگی ندیده است.» به هر حال، نکته‌ای که مسلم است این است که او در زمانی زندگی می‌کرد که تمامی این شاهکارهای هنری در وضعیت سالم و موجود بودند و قصد نداشت ویرانه‌ها را به هم‌عصران خود معرفی کند.