زبان سریانی، که به‌طور دقیق‌تر به آن «آرامی نو آشوری» گفته می‌شود، یکی از شاخه‌های زبان آرامی است که خود زیرمجموعه‌ای از زبانهای سامی شمال‌غربی محسوب می‌شود. این زبان در مناطق وسیعی از خاورمیانه، از جمله سوریه، عراق، ترکیه، ایران و بخش‌هایی از هند و سوئد، مورد استفاده قرار می‌گیرد و همچنان در جوامع مسیحی سریانی‌زبان به‌عنوان زبان مذهبی و فرهنگی حفظ شده است.
سریانی به‌عنوان زبان علمی و ادبی در سده‌های نخستین میلادی در مناطق گسترده‌ای از ایران تا روم کاربرد داشت. در آن دوران، این زبان در نگارش متون علمی، مذهبی و فلسفی نقش مهمی ایفا می‌کرد و بسیاری از آثار علمی به زبان سریانی تألیف یا ترجمه شده‌اند. این زبان همچنین در دوره‌های مختلف تاریخی، از جمله در دوران هخامنشیان، به‌عنوان زبان اداری در ایران مورد استفاده قرار می‌گرفت.
الفبای سریانی، که یکی از گونه‌های الفبای آرامی است، از حدود سده یکم میلادی برای نگارش زبان سریانی به‌کار می‌رفته است. این الفبا یکی از خطوط ابجد سامی محسوب می‌شود و از الفبای آرامی و الفبای تدمری گرفته شده است. سریانی به‌عنوان زبان مذهبی کلیسای ارتدکس سریانی و کلیسای کاتولیک آشوری - کلدانی و برخی از زیرشاخه‌های کلیسای سریانی‌های کلارای هندوستان مورد استفاده است و همچنین به‌عنوان یک زبان اقلیت در عراق به رسمیت شناخته شده‌است که روزگاری زبان رسمی بوده استفاده می‌شود و در مدارس عمومی عراق، فلسطین، سوئد، آوگسبورگ (آلمان) و کرالا (هند) نیز تدریس می‌شود.
در منابع اسلامی ذکر شده که آدم، نوح و ابراهیم به زبان سریانی (آشوری) سخن می‌گفتند. این اشاره‌ها نشان‌دهنده اهمیت تاریخی و فرهنگی این زبان در دوران‌های باستان و قرون وسطی است. امروزه نیز این زبان در جوامع سریانی‌زبان به‌عنوان بخشی از هویت فرهنگی و مذهبی حفظ شده است.
