اصطلاح آفروآسیایی به خانواده‌ای از زبان‌ها اشاره دارد که در مناطق شمال و شرق آفریقا و بخش‌هایی از غرب آسیا صحبت می‌شوند. این خانواده زبان‌ها شامل زبان‌هایی مانند عربی، عبری، امهری، سومری، و هوسا است. نام «آفروآسیایی» ترکیبی از آفریقا و آسیا است و نشان‌دهنده گستره جغرافیایی این زبان‌هاست.
این زبان‌ها دارای ویژگی‌های دستوری و واژگانی مشترک هستند که آن‌ها را به یک گروه زبانی منسجم تبدیل می‌کند. این خانواده شامل شاخه‌های متعددی است، از جمله: شاخه سامی (مانند عربی و عبری)، شاخه کوشی (مانند امهری)، شاخه برهما و شاخه چاچما. مطالعات زبان‌شناسی نشان می‌دهد که این زبان‌ها تاریخچه‌ای چند هزار ساله دارند و بسیاری از متون مذهبی و ادبی قدیمی به این زبان‌ها نوشته شده‌اند.
آفروآسیایی نه تنها اهمیت زبانی دارد، بلکه نقش مهمی در تاریخ، فرهنگ و دین جوامع مختلف ایفا کرده است. به عنوان مثال، قرآن کریم به زبان عربی و کتاب مقدس یهودیان به عبری نوشته شده است که هر دو از شاخه سامی خانواده آفروآسیایی هستند. امروزه این زبان‌ها همچنان در زندگی روزمره و در زمینه‌های آموزشی، مذهبی و ادبی مورد استفاده قرار می‌گیرند و پژوهش‌های زبان‌شناسی به بررسی ریشه‌ها و تحول آن‌ها ادامه می‌دهد.
