خودپسند

خودپسندی به حالتی اطلاق می‌شود که در آن فرد به شدت به خودش علاقه دارد و از ویژگی‌ها و رفتارهای خود راضی است. این افراد معمولاً به نظرات دیگران بی‌توجه هستند و بیشتر به خواسته‌ها و نیازهای خود فکر می‌کنند. در واقع، خودپسند به کسانی گفته می‌شود که خودرأی، خودبین و از خود راضی هستند. چنین افرادی ممکن است در تعاملات اجتماعی خود، احساسات و نیازهای دیگران را نادیده بگیرند و بیشتر به دنبال تأیید و تحسین خود باشند. این نوع رفتار می‌تواند به روابط فردی آسیب بزند و به دوری از دیگران منجر شود، زیرا اطرافیان ممکن است از خودخواهی و عدم توجه این افراد دلخور شوند. در نهایت، خودپسندی می‌تواند به تنهایی و انزوا بینجامد، چرا که ارتباطات واقعی و معنادار نیاز به توجه و احترام متقابل دارد.

لغت نامه دهخدا

خودپسند. [ خوَدْ / خُدْ پ َ س َ ] ( نف مرکب ) کسی که شخص خود را می پسنددو ازخودراضی است. متکبر. مغرور. بی فایده مغرور. ( ناظم الاطباء ). معجب. ( یادداشت بخط مؤلف ):
ندانستی ای کودک خودپسند
که مردان ز خدمت بجایی رسند.سعدی.جز این علتش نیست کآن خودپسند
حسد دیده نیک بینش بکند.سعدی.گر جلوه مینمائی و گر طعنه می زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند.حافظ.- امثال:
خودپسند خداپسند نبود. ( از جامع التمثیل ).
خودپسند خلق پسند نیست.

فرهنگ عمید

کسی که کردار و رفتار و صفات خود را پسندیده و بی عیب می داند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه قیافه و اعمال و صفات خود را می پسندد از خود راضی.

جمله سازی با خودپسند

بر اسب دیو پیکر، دیوبندان شتابان از پی آن خودپسندان
در فتنه گری نشسته آنجا زال کچلی ز خودپسندان
گمان تو این است ای خودپسند که ریش درازست شعر بلند
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال چای فال چای فال تاروت فال تاروت فال درخت فال درخت فال مارگاریتا فال مارگاریتا