چاپار به معنای پیام‌رسان یا پیک است و در زبان فارسی به شخصی اطلاق میشود که وظیفه انتقال پیام‌ها و اخبار را بر عهده دارد. این واژه در تاریخ ایران به ویژه در دوران باستان و دوران صفویه کاربرد داشته و به افرادی اشاره می‌کند که با سرعت و دقت، نامه‌ها و پیام‌ها را از یک نقطه به نقطه دیگر منتقل می‌کردند. چاپارها در مسیرهای مشخصی فعالیت می‌کردند و به دلیل اهمیت ارتباطات در آن زمان، نقش بسیار مهمی در تبادل اطلاعات و اخبار ایفا می‌کردند.
آن‌ها به طور معمول با اسب یا درشکه سفر می‌کردند و به همین دلیل، سرعت عمل آن‌ها بسیار بالا بود. این افراد به خوبی با مسیرها آشنا بودند و می‌توانستند در شرایط مختلف جوی و جغرافیایی به راحتی حرکت کنند. در واقع، چاپارها به عنوان یک سیستم ارتباطی اولیه در جامعه‌های قدیمی عمل می‌کردند و به مردم کمک می‌کردند تا از وضعیت‌های مختلف و اخبار مهم آگاه شوند.
در ادبیات فارسی، واژه چاپار به عنوان نمادی از سرعت و دقت در انتقال پیام‌ها به کار می‌رود و به نوعی نشان‌دهنده اهمیت ارتباطات در زندگی اجتماعی و سیاسی آن زمان است. امروزه این واژه کمتر استفاده میشود، اما هنوز هم در برخی متون تاریخی و ادبیات کلاسیک به چشم می‌خورد.
