ونی

گویا لب لعل تو دمیده ست فسونی در گوش نی خامهٔ شیرین سخن ما

خونی که بریختی چو بگشادی دست در گردن من کن که روا دارم من

همه عشاق ز خونین‌جگرانند و چو من زآن همه عاشق خونین‌جگری پیدا نیست

خرد کردار چونین کی پسندد روا باشد که هر کس بر تو خندد

گر اوحدی سکونی دارد، صبور باشد من چون کنم صبوری آخر؟ که بی‌سکونم

گفت چونی اندرین صحرای خشک در میان سنگ لاخ و جای خشک