شعر (غنچه را لعل لبت دلخون کند، سرو را نخل قدت واژون کند) شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند.
در اینجا لعل لب به معنای لب های سرخ و دلربای معشوق است که دل عاشق را مجروح می‌کند و نشان دهنده تأثیر عمیق زیبایی معشوق بر عاشق است.
سرو و نخل نیز نمادهای بلندی و استقامت هستند که شاعر قد و قامت معشوق خود را به رخ سرو می کشد.
واژون در این بیت به معنای وارون و معکوس است و اشاره به این نکته دارد که دلربایی معشوق می‌تواند مفاهیم زیبایی را جابجا کند.
