در اصطلاح عرفانی و دینی، مناجات به معنای تعامل روحانی و مستقیم بین انسان و خداوند است. این تعامل، فراتر از گفت‌وگو و درخواست‌های مادی است و شامل التماس، راز و نیاز، و جستجوی حقیقت و وحدت با خداوند می‌باشد.
مناجات، نیازمند صداقت و فروتنی در برابر خداوند است، انسان در این حالت، با تمام ضعف‌ها و محدودیت‌های خود، به سوی خداوند می‌رود و طلب کمک و راهنمایی می‌کند. این عمل صرفاً یک حالت ذهنی نیست، بلکه نیازمند تلاش و کوشش مداوم برای رسیدن به درک عمیق‌تر از خداوند و خود است.
مناجات می‌تواند در اشکال مختلفی بروز کند، از جمله: بیان دل‌مشتاقی‌ها، التماس‌ها و درخواست‌ها به صورت کلامی یا احساس سوزش دل، اشتیاق و التماس در قلب. هدف نهایی مناجات، رسیدن به وحدت با خداوند و تجربه عشق و محبت او است.
