مصوت در زبانشناسی به حروف صدادار و نجوایی اشاره دارد که در تشکیل کلمات نقش اساسی دارند. این واژه به صدای‌هایی اطلاق می‌شود که در تولید آن‌ها جریان هوای بیشتری از حنجره عبور کرده و باعث ایجاد صداهای گوناگون می‌شود. در زبان فارسی، حروف مصوت شامل حروفی مانند «ا»، «و» و «ی» هستند که هر یک به شکل‌های مختلف در کلمات و عبارات به کار می‌روند.
مصوتها به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: کوتاه و بلند. مصوت‌های کوتاه شامل حروفی هستند که در کوتاه‌ترین حالت ممکن ادا می‌شوند، در حالی که انواع بلند به صداهایی اشاره دارند که طولانی‌تر و کشیده‌تر بیان می‌شوند. این تقسیم‌بندی نه تنها به درک بهتر از ساختار کلمات کمک میکند، بلکه در یادگیری زبان و تلفظ صحیح نیز بسیار مهم است.
ساخت نقش‌نمای اضافه روابط بین کلمات فارسی را مشخص میکند که تملک، صلاحیت (صفت-اسم)، عناوین (آقا، خانم) و نام‌ها (نام و نام خانوادگی) از جمله آن‌هاست. اضافه با مصوت کوتاه کسره نشان داده می‌شود. از آنجا که مصوت‌های کوتاه به‌طور معمول در زبان فارسی نوشته نمی‌شوند، معمولاً در متن ظاهر نمی‌شوند (استثنائات در زیر ذکر شده‌است)، اما می‌توان آن را در صحبت بیان کرد.
تلفظ اصلی این نام به مصری همچنان نا معلوم می‌باشد زیرا در خط هیروگلیف از مصوتها استفاده نمی‌شود. تحقیقات اخیر نام او را آسِت تلفظ میکند اما همچنان تلفظ آن نامعلوم می‌باشد.
در زبان ترکیِ آذربایجانی، ۹ واکه (حرف مصوت) وجود دارد که شش حرف آن همانند فارسی است به همراه سه واکهٔ مختص ترکی آذربایجانی. ۴ تا از این واکه‌ها پسین (ضخیم) (یعنی در پس دهان ادا می‌شوند)، و ۵ تای دیگر پیشین (ظریف) (یعنی در جلوی دهان ادا می‌شوند) می‌باشند.