مجید

مجید از ریشه مجد به معنای وسعت کرم، شرافت و جلال است و این صفت به‌طور خاص به خداوند نسبت داده می‌شود و کمتر در مورد دیگران به کار می‌رود. لازم به ذکر است که در آیه مذکور، طبق قرائت رایج، این واژه به صورت مرفوع آمده و از اوصاف خداوند است، نه مجرور و از اوصاف عرش. در لغت‌نامه‌ها آمده است: المجد به معنای دستیابی به شرافت و کرامت است. در مفردات نیز آمده است که المجد به معنای وسعت در کرم و جلال است. در اقرب الموارد ذکر شده که المجد به معنای عزت و رفعت است. باید گفت که مجد به معنای بزرگواری ناشی از فراوانی خیر و فضل است، زیرا اصل مجد، همان‌طور که در اقرب الموارد تصریح شده، به معنای کثرت است. راغب می‌گوید: مجدت الابل زمانی گفته می‌شود که شتر در چراگاهی وسیع و پربرکت قرار گیرد. همچنین، خداوند به دلیل کثرت فضلش مجید نامیده می‌شود. رحمت و برکات خداوند بر شما اهل بیت باد که او پسندیده و بزرگوار است. مجید بودن قرآن نیز به دلیل کثرت خیرات و برکات آن است. واژه مجید چهار بار در قرآن کریم به کار رفته که دو بار در وصف خداوند و دو بار در وصف قرآن آمده است.