لغت نامه دهخدا
مبله. [ م ُ ل ِ ] ( فرانسوی، ص ) اطاق یا خانه ای که دارای مبل و اثاث زندگی باشد. ( از لاروس ): این آپارتمان مبله اجاره داده خواهد شد. و رجوع به مبل شود.
مبله. [ م ُ ل ِ ] ( فرانسوی، ص ) اطاق یا خانه ای که دارای مبل و اثاث زندگی باشد. ( از لاروس ): این آپارتمان مبله اجاره داده خواهد شد. و رجوع به مبل شود.
(مُ لِ ) [ فر. ] (ص. ) جایی که در آن از مُبل استفاده شده باشد، شامل اثاثیه.
اتاق یا آپارتمانی که دارای مبل باشد.
( صفت ) دارای مبل شامل اثاثه: اطاق مبله اجاره داده میشود.
جایی که در آن از مُبل استفاده شده باشد، شامل اثاثیه.
💡 محصول طبیعی را مبله ساخت.
💡 بهطور سنتی اتاق نهارخوری با میز بزرگ نهارخوری و صندلیهای پشتیدار بدون دسته نهارخوری مبله میشود.