کلمات قیل و قال به معنای گفت‌وگو و شایعه در زبان فارسی به کار می‌روند و همچنین در موقعیت‌های پرهیاهو و پرسر و صدا مورد استفاده قرار می‌گیرند. این واژه‌ها در اصل از گویش لک زبان‌ها با تلفظ غیژ و غژ نشأت گرفته‌اند و به تدریج در زبان عربی تغییر شکل یافته‌اند. این دگرگونی نه تنها بر مفهوم فریاد و جیغ تأثیر گذاشته بلکه در زمینه‌های جنگ و جدل نیز کاربرد دارد.
در متون ادبی و به‌ویژه قرآن، این دو واژه به طور متداول به معنای تبادل نظر و گفتگو به کار می‌روند. اهمیت این کلمات در نوشتارهای ادبی در این است که می‌توانند بار معنایی خاصی به جملات بیفزایند. ترکیب آن‌ها با افعالی چون شنیدن و گفتن به غنای متن کمک می‌کند. به عنوان نمونه، می‌توان گفت: در این محفل قیل و قال‌هایی برقرار بود. همچنین، تأکید بر ناشناخته بودن شاعر یا نویسنده می‌تواند تأثیرگذاری بیشتری بر روی مخاطب داشته باشد. بنابراین، توجه به این واژه‌ها و کاربرد آن‌ها با توجه به زمینه گفت‌وگو و وضعیت اجتماعی اهمیت بالایی دارد.
