کلمه قوطه که ریشه‌ی آن در لغت‌نامه‌های عربی مانند منتهی الارب و اقرب الموارد ذکر شده است، به نوعی از خرمای بزرگ اشاره دارد. این واژه که در فرهنگ لغت‌های فارسی نیز بازتاب یافته، به خصوص در ناظم الاطباء و آنندراج، به عنوان خنور بزرگ خرما تعریف شده است. خنور به معنای خوشه‌ی خرما است و در نتیجه، قوطه را می‌توان به خوشه‌ای پربار و بزرگ از خرما تشبیه کرد. این توصیف، تصویری از وفور و بزرگی را در ذهن تداعی می‌کند که در گذشته، احتمالاً به دلیل اهمیت خرما در تغذیه و اقتصاد، واژه‌ای تخصصی برای آن در نظر گرفته شده بود.
هرچند معنای اصلی قوطه به نوعی خاص از خرما اشاره دارد، اما می‌توان گستره معنایی آن را فراتر از این تعریف لغوی نیز در نظر گرفت. در دوران گذشته، واژگان مربوط به محصولات کشاورزی اغلب با جزئیات فراوانی توصیف می‌شدند تا تمایز میان انواع مختلف آن‌ها، که ممکن بود ارزش غذایی، اقتصادی یا حتی منطقه‌ای متفاوتی داشته باشند، امکان‌پذیر باشد. بنابراین، قوطه ممکن است علاوه بر اشاره به اندازه خرما، به کیفیت خاص، طعم، یا حتی محل رویش آن نیز دلالت داشته باشد. درک این جزئیات، به خصوص برای مورخان کشاورزی، زبان‌شناسان و پژوهشگران فرهنگ ایران باستان، می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.