فروخت

کی نامدار اندر آمد به خشم همی آتش افروخت از هر دو چشم

به مرگش، زمانه دل من بسوخت ز مغزم یکی آتشی برفروخت

برافروخت رخسار بانو چو ماه بدو گفت دستان که اینک سپاه

همان روز و همان شب هرمز از غم چو صبح آتش همی‌افروخت از دم

آن شمع گر ز سوز دل من خبر نداشت بهر چه برفروخت چو بشنید نام من

بفروخته خریدی آورده را ببردی یاری چه دیده‌ای تو زین پس چه دید باید