فرسایش رودخانه‌ای فرآیندی طبیعی است که در آن جریان آب، مواد بستر و کناره‌های رودخانه را کنده و با خود حمل می‌کند. یکی از انواع مهم این فرسایش، فروبری یا فرسایش عمقی است. این نوع فرسایش به حالتی اطلاق می‌شود که نیروی آب، به جای گسترش رودخانه در عرض، به سمت پایین بستر رودخانه عمل کرده و آن را عمیق‌تر می‌کند. این پدیده معمولاً در مناطقی با شیب زیاد و سرعت جریان بالا رخ می‌دهد و می‌تواند منجر به ایجاد دره‌های عمیق و بستر سنگی با شیب تند شود.
فروبری نقش حیاتی در شکل‌گیری چشم‌اندازهای طبیعی ایفا می‌کند. این فرآیند با کندن بستر رودخانه، باعث کاهش سطح مبنای محلی شده و به نوبه خود، شیب بستر را افزایش می‌دهد که نتیجه آن افزایش سرعت جریان و تشدید فرسایش است. این چرخه بازخوردی، عامل اصلی در ایجاد اشکال ژئومورفولوژیکی نظیر تنگه‌ها، دره‌ها و آبشارهاست. همچنین، فروبری می‌تواند بر پایداری سازه‌های مهندسی مانند پل‌ها و سدها نیز تأثیرگذار باشد، چرا که با عمیق‌تر شدن بستر، پایه‌های این سازه‌ها ممکن است در معرض خطر قرار گیرند.