فره

فره در اصل به معنای شادی فراوان همراه با بی‌خبری و هواپرستی است. همچنین، گاهی به معنای مهارت در انجام کاری نیز به کار می‌رود، هرچند هر دو معنا با آیه فوق تناسب دارند. با این حال، با توجه به ملامت و سرزنش حضرت صالح (علیه‌السلام)، معنای اول به نظر مناسب‌تر می‌رسد. فره به معنای خودپسندی است و اسم فاعل آن فره می‌باشد. فراهة به معنای حذاقت، خفّت، ماهر بودن و نشاط است و اسم فاعل آن فاره است، چنان‌که در مجمع آمده است. فارِهینَ به معنای حاذقین و ماهرین تفسیر شده است، یعنی کسانی که از کوه‌ها خانه‌ها می‌تراشیدند و در این کار ماهر بودند. برخی نیز آن را به معنای متکبران تفسیر کرده‌اند. همچنین، باید گفت که فراهة به معنای سبکی و نشاط نیز آمده است، بنابراین ممکن است مراد از آن در آیه، آسودگان باشد که نوعی سبکی را نشان می‌دهد. در آیه دیگر به جای فارِهین از آمِنین استفاده شده است و هر دو آیه درباره قوم ثمود است. این کلمه تنها یک بار در قرآن ذکر شده و فارهین - فرهین هر دو قرائت شده‌اند.