کلمه فراشه در زبان فارسی به معنای «پروانه» است. این واژه در منابع مختلف لغت‌شناسی مانند فرهنگ فارسی عمید و فرهنگ معین به‌طور مستقیم به همین معنا اشاره دارد. فراشه در زیست‌شناسی به حشره‌ای از راسته پروانه‌سانان اطلاق می‌شود که دارای دو بال و چرخه زندگی شامل تخم، لارو (کرم)، شفیره و بالغ است. این حشرات به‌ویژه در شب‌ها به نور جذب می‌شوند و در اطراف منابع نوری مانند چراغ‌ها می‌چرخند. در زبان عربی، معادل این واژه فراشة است که در فارسی به پروانه ترجمه می‌شود.
در ادبیات فارسی، فراشه به‌عنوان نمادی از شوق و فریبندگی به کار می‌رود. شاعران از آن برای نشان دادن علاقه شدید یا فریب‌خوردگی در برابر زیبایی یا نور استفاده می‌کنند. این کاربرد نمادین در اشعار و متون عرفانی مشهود است. فراشه در زبان فارسی از واژه عربی فراشة گرفته شده است. در منابع لغت‌شناسی فارسی مانند لغت‌نامه دهخدا، فرهنگ معین و فرهنگ فارسی عمید، این واژه به‌طور مستقیم به معنای پروانه ذکر شده است.
