صنوبری

صنوبری. [ ص َ / ص ِ ن َ / نُو ب َ ] ( ص نسبی ) نسبت است به صنوبر که درختی است. ( الانساب سمعانی ). || همانند صنوبر در شکل. مخروطی کله قندی. و دل را از جهت مخروطی بودن آن صنوبری شکل گویند:
دل صنوبریم همچو بید لرزانست
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست.حافظ.رجوع به صنوبر شود.
صنوبری. [ ص َ ن َ ب َ ] ( اِخ ) احمدبن محمد الحلبی، مکنی به ابی بکر. شاعریست و در فوات الوفیات اندکی از اشعار لطیف وی آمده است. بسال 334 هَ. ق. درگذشت. ( الاعلام زرکلی ص 73 ).

مخروطی شکل، به شکل صنوبر: دل صنوبریم همچو بید لرزان است / ز حسرت قدوبالای چون صنوبر دوست (حافظ: ۱۳۸ ).

منسوب به صنوبر، چیزی مخروطی شکل وشبیه ثمرصنوبر
( صفت ) منسوب به صنوبر آنچه که به شکل صنوبر و مانند دل گوسفند باشد.
احمد بن محمد الحلبی مکنی بابی بکر شاعریست

💡 آن سرو باغ لطف که دل پرور، دعاش شکل صنوبری است همه تن کف نیاز

💡 دل صنوبری من درخت طور و طویست مرا بسینه مانند سینه و سینا

💡 سپاه کفر بدیدند نوجوانی را به قد صنوبری از چهره ارغوانی را

💡 قدت ز صنوبری که برخاست بهست وز سرو که دهقانش بپیراست بهست

💡 بینم قد صنوبر و بر یاد قامتش خون آیدم بدیده ز قلب صنوبری

💡 تا قد چون صنوبر و زلف چو عنبر است با زلف عنبری زی و قد صنوبری