پدیدهٔ صدای فرعی یا اورتون به آواهایی اطلاق می‌گردد که به صورت طبیعی و هم‌زمان با تولید صدای اصلی یا تون پایه ایجاد می‌شوند. این اصوات ثانویه، که با عنوان هارمونیک‌های تون پایه نیز شناخته می‌شوند، عموماً دارای شدتی کمتر از صدای اصلی بوده و در فرکانس‌هایی بالاتر از آن قرار می‌گیرند. به بیان دقیق‌تر، هنگام نواختن یک نت موسیقی، علاوه بر صدای اصلی منتشره، اصوات دیگری نیز به طور هم‌زمان تولید می‌گردند. این اصوات اضافی، در تعامل با صدای اصلی، نقش تعیین‌کننده‌ای در رنگ صوتی (تیمبر) و ویژگی‌های منحصر به فرد صدای تولید شده ایفا می‌کنند. بنابراین، صدای فرعی یا اورتون، با افزودن لایه‌هایی از پیچیدگی و غنا به صدای اصلی، در نهایت به شکل‌گیری ماهیت و کیفیت نهایی آوای شنیده شده کمک شایانی می‌نماید.
