شتا

کلمه شتا در زبان فارسی به معنای فصل زمستان است و این واژه به طور خاص به این فصل اشاره دارد. علاوه بر این، شتا می‌تواند به معنای ناشتا و ناهار نیز استفاده شود، اما کاربرد اصلی و شناخته‌شده آن به فصل سرد سال مربوط می‌شود. در مقابل این کلمه، صیف به معنای تابستان است که به فصل گرما و روزهای آفتابی اشاره دارد. این دو واژه نشان‌دهنده‌ی دو فصل متضاد هستند که هر یک ویژگی‌های خاص خود را دارند. شتا با برف و سرما و صیف با گرما و آفتاب، هر کدام داستان‌های خود را دارند و در فرهنگ و زندگی روزمره مردم به‌وضوح دیده می‌شوند.

تصویر معنی شتا

لغت نامه دهخدا

شتا. [ ش ِ ] ( اِ ) ناشتا و ناهار. ( از برهان ) ( فرهنگ جهانگیری ). ناهار و ناشتا را گویند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ):
لقمه نان خویشتن نخورد
گر دو هفته همین شتا باشد.کمال اسماعیل.
شتا. [ ش َ ] ( ع ص، اِ ) جای درشت.( از منتهی الارب ). موضع خشن. ( از اقرب الموارد ). || صدر وادی. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
شتا. [ ش ِ ] ( ع اِ ) قحط. ( اقرب الموارد ). || زمستان:
تا به سال اندر سه ماه بود فصل ربیع
نه مه دیگر صیف است و خریفست و شتاست.فرخی.برفروزآتش برزین که در این فصل شتا
آذر برزین پیغمبر آزار بود.منوچهری.چو سرسام سردست قلب شتا را
دوا به ْ ز قلب شتایی نیابی.خاقانی.چون زره دان این تن پر حیف را
نه شتا را شاید و نه صیف را.مولوی.کوزه ها سازی ز برف اندر شتا
کی کند چون آب بیند او وفا.مولوی.عمرگرانمایه در این صرف شد
تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا.سعدی.رجوع به شتاء شود.