سمی

گنج ایمانست زیر هر طلسم پیش عارف شد مسمی عین اسم

سنگ بیداد که آن سمیبرم بر سر زد بر سر از فخر به از تاج زرش می دارم

به آروزی رخت هر گیاه که بعد از من ز خاک من بدمد ورد و یاسمین باشد

چو گرشسب کوشد به هندو دیار سمیرامس از وی بشد زخم دار

باش تا مشکت ز برگ یاسمین آید برون بینی از تن چند جان نازنین آید برون

قاسمی، سر مگو بنا اهلان که ندارند تاب این گفتار