سحری

سالها غوطه چو شب در دل ظلمت زده اند تا ز چاک جگر خود سحری یافته اند

امروز نسیم سحری بوی دگر داشت گویی گذر از خاک سر کوی دگر داشت

آنکس که بروی خواب او رشک پریست آمد سحری و بر دل من نگریست

نتواند که شود بلبل بیچاره خموش چو نسیم سحری برخورد از نسترنش

خورشید چو دود دل ما، پرده نشین است این تیره شب آیا سحری داشته باشد؟

گر نسیم سحری همره خویشم می‌برد از سر زلف بتان، غارت چین می‌کردم