دیدبانی

چه آن کز وی نیوشد مهربانی چه آن کز کور جوید دیدبانی

خورشید را که از حَشَمت یک سواره ای است قانع به دیدبانی این سبز منظره

درآمد ز در دیدبانی پگاه که غافل چرا گشت یکباره شاه

چه خوزانی به گاه دایگانی چه نا بینا به گاه دیدبانی

همی تا تو شده‌ستی کاروانی ز هر کاری گزیدم دیدبانی