آماجگاه

چو شب نزدیک شد کارش بپرداخت نفس آماجگاه تیر خود ساخت

یارب! به خون حلق علی اصغر صغیر کز کینه گشت حنجرش آماجگاه تیر

به تربت سپردندش از تاجگاه نه جای نشستن بد آماجگاه

گه از ثریا آماجگاه تیر نهد گه از شهابی زوبین کشد زروی هوا

تا نشناسد عدو که خصمی چون من داده در آماجگاه ناوک اوجان

ز دیگر سو ابد آماجگاهی نه زین سو و نه زان امکانِ راهی