آبستن شدن یا حامله گشتن در معنای کلی خود به حالتی اشاره دارد که یک موجود ماده، پس از لقاح، جنینی را در رحم خود پرورش می‌دهد. این فرایند بیولوژیکی، که در فارسی با عباراتی نظیر بار گرفتن، بار برداشتن، حمل برداشتن، بچه گرفتن، زه برداشتن و حامله گشتن نیز بیان می‌شود، نشان‌دهنده آغاز دورانی نوین در چرخه زندگی و تولید مثل است. در این دوره، سلول‌های جنسی نر و ماده با یکدیگر ترکیب شده و زیگوت تشکیل می‌دهند که پس از آن به جنین و سپس به نوزاد تکامل می‌یابد.
واژه آبستن و مترادفات آن تنها به معنای زیستی محدود نمی‌شود. در برخی متون ادبی و کهن، از این اصطلاح برای توصیف زنده شدن و شکوفه خرد برآوردن درختان در اواخر زمستان و اوایل بهار نیز استفاده شده است. این کاربرد مجازی، آبستن شدن را به معنای آغاز رویش و زندگی جدید در طبیعت گسترش می‌دهد؛ گویی درختان نیز پس از یک دوره رکود، بار زندگی و طراوت را در خود می‌پرورانند و آماده شکوفایی می‌شوند.