آه سرد به معنای نفس عمیق و غم‌انگیز است که در لحظات اندوه و ناامیدی کشیده می‌شود. این اصطلاح به عنوان ابزاری برای بیان درد و رنج در ادبیات و شعر فارسی به کار می‌رود.
این آه از دل برمی‌خیزد و نشان‌دهنده‌ی احساساتی چون غم، اندوه، حسرت و افسوس است.
در شعر فارسی، این اصطلاح به وفور به کار رفته است. به عنوان مثال:
فردوسی: چو افراسیاب این سخن‌ها شنید / یکی آه سرد از جگر برکشید
در این بیت، آه سرد به عنوان واکنشی به غم و اندوه ناشی از شنیدن سخنانی ناراحت‌کننده بیان شده است.
مولانا: به حق اشک گرم من به حق آه سرد من / که گرمم پرس چون بینی که گرم از سرد می‌دانم
در این شعر، شاعر از اشک های گرم خود، که نماد غم و اندوه است، و آه سردش، که نمایانگر ناامیدی و حسرت می‌باشد، صحبت می کند.
