مفهوم آب‌خورده به پدیده‌هایی اطلاق می‌شود که در اثر فرسایش مداوم توسط جریان آب، شکل گرفته‌اند. این فرسایش، که به مرور زمان و طی دوره‌های طولانی رخ می‌دهد، باعث ایجاد حفره‌ها، کانال‌ها یا ساختارهای فرسایش‌یافته در بستر رودخانه‌ها، سواحل یا لایه‌های سنگی می‌شود. این پدیده‌ها شاهدی بر قدرت پویای آب و توانایی آن در تغییر و شکل‌دهی به محیط فیزیکی پیرامون خود هستند.
در بستر رودخانه، به ویژه در نقاطی که جریان آب شدت بیشتری دارد یا حاوی ذرات معلق فرساینده است، می‌توان نشانه‌های واضحی از این فرآیند را مشاهده کرد. حفره‌های آب‌خورده که در نزدیکی کناره‌های رودخانه شکل می‌گیرند، اغلب ناشی از جریان‌های گردابی یا تلاطم آب هستند که لایه‌های نرم‌تر سنگ یا خاک را به تدریج برمی‌دارند. این حفره‌ها می‌توانند از ابعاد کوچک تا سوراخ‌های بزرگ و عمیق متغیر باشند و به صورت زنجیره‌ای یا پراکنده در طول رودخانه دیده شوند.