واژه دحی در قرآن کریم در آیه ۳۰ سوره نازعات آمده است: «وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِکَ دَحَاهَا» و زمین را بعد از آن گسترش داد. در این آیه، واژه «دحی» از ریشه عربی «دَحْو» به معنای گسترش، بسط و پهن کردن است. مفسران اسلامی این آیه را به معنای گسترش یافتن زمین پس از آفرینش اولیه آن تفسیر کرده‌اند. برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محل اصلی‌اش تفسیر کرده‌اند. در مجموع، «دحی» در این آیه به فرآیند گسترش و بسط زمین اشاره دارد. در روایات اسلامی نیز آمده است که روز بیست و پنجم ذی‌القعده، روز دحو الارض است؛ روزی که خداوند زمین را از محل کعبه گسترش داد. این روز در تاریخ اسلامی اهمیت ویژه‌ای دارد و در آن اعمال خاصی توصیه شده است. بنابراین، واژه «دحی» در قرآن به معنای گسترش و بسط زمین است و در روایات اسلامی نیز به گسترش زمین از محل کعبه اشاره دارد.
