واژه «الارض» در زبان عربی به معنای «زمین» است و در متون دینی، ادبی و علمی کاربرد فراوان دارد. زمین به عنوان مکان زندگی انسانها و موجودات زنده، نقش بنیادی در هستی دارد و الارض در قرآن و متون کهن عربی همواره به این معنا به کار رفته است.
در علوم جغرافیا و طبیعی، الارض شامل خاک، کوهها، دشتها، رودخانهها و تمامی اجزای سطح زمین است. این واژه گاهی به صورت کلی برای توصیف محیط طبیعی و گاه به صورت ویژه برای اشاره به بخشهای قابل سکونت یا کشاورزی زمین به کار میرود.
همچنین در متون دینی و فلسفی، الارض به عنوان نمادی از پایداری، گستردگی و جایگاه انسان و اعمال او در جهان مطرح شده است. در قرآن، این کلمه همواره با خلقت انسان، تأمین روزی و نشانههای قدرت الهی مرتبط است و نشاندهنده اهمیت زمین در نظام هستی است.