آدین نامی پسرانه با ریشه‌ای کهن در زبان فارسی است که به‌صورت آدین نوشته می‌شود و تلفظ آن آدین می‌باشد. این واژه از نظر معنایی برابر با آذین است و به آرایه‌ها و تزئیناتی اشاره دارد که در مناسبت‌های بزرگ ملی و آیینی، همچون جشن نوروز یا در زمان ورود پادشاهان و بزرگان، برای زیباسازی کوی و برزنها و مسیرهای عمومی به‌کار می‌رفته است. این آرایش‌ها نمادی از شادی، احترام و شکوه رویدادهای مهم در فرهنگ ایرانی به‌شمار می‌رود.
در حوزه‌ی مطالعات تاریخی نیز آدین به‌عنوان نام یک مورخ یونانی سده‌ی یکم میلادی شناخته می‌شود. این تاریخ‌نگار در آثار خود به توصیف لشکریان داریوش سوم، پادشاه هخامنشی، در خلال نبرد با اسکندر مقدونی پرداخته و در این زمینه از سواران تیرانداز قوم ایرانی داهه نام برده است. بدین‌ترتیب، این نام علاوه بر بار فرهنگی و زیبایی‌شناختی، پیوندی با تاریخ و رویدادهای کهن ایران‌زمین نیز دارد.
در مجموع، نام آدین دربردارنده‌ی دو مفهوم ارزشمند است: از یک سو، نماد زیبایی، جشن و آیین‌های ملی ایرانیان است و از سوی دیگر، یادآور بخشی از تاریخ کهن ایران در متون تاریخی جهان باستان. این نام با تلفظ روان و نوشتار ساده، گزینه‌ای اصیل و پرمعنا برای نام‌گذاری به‌شمار می‌رود.
