لغت نامه دهخدا
ازده. [ اَ زْ/ زَ/ زِ دَ / دِ ] ( ن مف ) رنگ کرده. ( برهان ). رجوع به ازدن شود.
ازده. [ اَ دَ / دِ ] ( اِ ) رمص. خیم چشم که در گوشه چشم گرد آید: شعری دو است یکی را عبور خوانند برای آنکه مجره را عبره کند، دیگر غمیصا و آن تصغیر غمیص بود، من الغمص و هو الرمص، چنان روشن نیست، پنداری ازده درچشم دارد. ( تفسیر ابوالفتوح رازی چ 1 ج 5 ص 188 ).
ازده. [ اَ زِ دَ / دِ ] ( اِ ) افعی: کشیش الافعی؛ آواز پوست ازده. کشکشه؛ از پوست بانگ برآوردن ازده. ( منتهی الارب ).و ظاهراً از ریشه اَژی اوستائی به معنی مار است.
