حاملگی به دورانی اطلاق میشود که در آن یک یا چند جنین در رحم زن رشد میکنند. این حالت میتواند بهصورت تکقلو یا چندقلویی (مانند دوقلویی) رخ دهد. حاملگی معمولاً از طریق آمیزش جنسی روی میدهد، اما روشهای فناوری کمکباروری نیز میتوانند موجب وقوع آن شوند. نتیجه حاملگی ممکن است به تولد نوزاد زنده، سقط خودبهخودی، سقط عمدی یا مردهزایی منجر شود.
طول مدت حاملگی معمولاً حدود ۴۰ هفته از زمان شروع آخرین قاعدگی محاسبه میشود که معادل کمی بیش از ۹ ماه است. در صورتی که سن حاملگی از زمان لقاح محاسبه شود، این مدت به حدود ۳۸ هفته میرسد. در هفتههای اول، اصطلاح رویان برای اشاره به فرزند در حال رشد استفاده میشود و پس از هفته هشتم پس از لقاح تا زمان تولد، واژه جنین به کار میرود. از جمله نشانههای اولیه بارداری میتوان به قطع قاعدگی، حساسیت پستانها، حالت تهوع، افزایش اشتها و تکرر ادرار اشاره کرد. تأیید بارداری معمولاً از طریق آزمایشهای حاملگی صورت میگیرد و برای جلوگیری از آن نیز از روشهای پیشگیری از بارداری استفاده میشود.
مراقبتهای این دوران نقش مهمی در بهبود نتایج آن دارد. این مراقبتها شامل مصرف مکملهایی مانند اسید فولیک، پرهیز از مصرف مواد مخدر، الکل و سیگار، انجام ورزش منظم و انجام معاینات و آزمایشهای دورهای است. عوارض احتمالی در این دوران عبارتاند از: اختلالات فشار خون، دیابت بارداری، کمخونی ناشی از فقر آهن و استفراغ شدید. توجه به این مراقبتها میتواند در حفظ سلامت مادر و جنین و کاهش خطرات مرتبط بسیار مؤثر باشد.