اصطبل

اِصطَبل، طَویله یا ستورگاه، مکانی است که در آن اسب‌ها نگهداری و تغذیه می‌شوند. بیشتر اصطبل‌ها دارای بخش‌های کوچکی هستند که در هر کدام یک اسب نگهداری می‌شود. در ستورگاه‌ها، طاقچه‌ای که در کنار دیوار درست می‌کنند و خوراک چهارپایان را در آن می‌ریزند، آخور نامیده می‌شود. واژهٔ اصطبل یک وام‌واژه در فارسی است که از طریق زبان عربی رایج در سرزمین شام، از واژهٔ لاتین Stabulum گرفته شده است. ریشهٔ این واژهٔ لاتین نیز به اصل هندواروپایی ste-dhlo بازمی‌گردد که به معنی ایستادنگاه است. بخش نخست آن، یعنی ste، هم‌ریشه با فعل ایستادن در فارسی است. واژه‌هایی که در گذشته در فارسی برای اصطبل به کار می‌رفته‌اند عبارتند از: ستورگاه، ستورخانه، جای باش ستور، آخور، آخورگاه، پاگاه، پایگاه، آکنده، شنکله، شولیده و باره‌بند. به آخور شترها نیز شترخانه می‌گفتند. واژهٔ ستور در فارسی به معنی حیوان به کار می‌رود، اما بیشتر به معنی هر یک از چهارپایان است.